BLOG / Zwangerschapsyoga
Wanneer ik voor de eerste keer de yogalesruimte binnenloop, kijken vijftien zwangere vrouwen me dromerig glimlachend aan, terwijl ze met hun hand liefkozend over hun bolle buik wrijven.
Aanvankelijk was ik nog van plan om trouw mijn Pilates-lessen te blijven bezoeken, maar dat bleek ijdele hoop: als je eenmaal in blijde verwachting bent, lig je de helft van de tijd voor spek en bonen op de mat. Allerlei oefeningen zijn uit den boze, zelfs als je nog amper iets merkt van de kleine aap in je romp. Dus tja, ik moest toch echt de overstap wagen. Naar een heus zwangere-vrouwen-clubje.
Nadat ik een plekje tussen de vijftien dromerige vrouwen heb gevonden, beginnen we de zwangerschapsyogales met een voorstelrondje, wat in praktijk niet blijkt te betekenen dat je vertelt hoe je heet, wat je doet en of je getrouwd bent, om maar eens een paar dingen noemen. Nee, bij zwangerschapsyoga betekent een voorstelrondje dat je vertelt hoe veel weken je nu zwanger bent, en op welke plekken je tegenwoordig allemaal pijn hebt.
Die pijn kan overal zitten, leer ik tijdens het rondje. In je rug, in je buik, in je liezen, in je billen, in je bekken, in je hoofd, in je maag, overal. En iedereen heeft blijkbaar wel van een van die kwalen last, want in de kring wordt regelmatig instemmend geknikt door de dragende vrouwen, tenminste, als de dragende vrouw in kwestie niet voor de derde keer is weggelopen om te plassen.
Het meisje naast me vertelt dat ze op dit moment negentien weken zwanger is. Onmiddellijk stijgt er een meelevend gezoem op uit de groep. “Oooooooh, spáááánnend, bíííjna de 20 weken-echo!” Vervolgens meld ik hoe ver ik ben, dat dit mijn eerste is, en dat ik nog nergens last van heb, maar dat kennelijk wel snel kan hebben. De groep kijkt me vertederd aan. Dan is het tijd om de les te beginnen.
We rekken, zuchten, ademen en strekken. Stiekem is dat best prettig, al blijft de kenau in mij vinden dat het allemaal best wat pittiger kan. We eindigen de les met het aan- en ontspannen van de bekkenbodem. Als ik voorzichtig mompel dat ik niet precies weet waar die bodem zich bevindt (en de grap inslik dat ik momenteel dan ook een bodemloze put ben), geeft de vriendelijke lerares me geduldig uitleg, waarna we tevens onze anus, vagina en plasbuis mogen laten verstrakken en verslappen.
Thuisgekomen vraagt A. me hoe het was. Ik verzucht dat ik vooral enorme trek heb gekregen in bier, omdat ik psychisch totaal nog niet was voorbereid op vijftien hormonale, pijnlijdende en zachtmoedige moeders in spe. Lachend kijkt A. me aan. “Maar we weten allebei dat je aan het einde van de cursus met iedereen hartsvriendinnen bent geworden, en dat je dan ál hun baby’s wil bewonderen…”
Wat kent mijn man me toch goed, denk ik, terwijl ik een slok neem van een alcoholvrij biertje.
Bron afbeelding: www.compfight.com