BLOG / Vriend
Toen ik acht jaar geleden naar een ander studentenhuis verhuisde, werd ik de nieuwe buurvrouw van M. Al snel zaten we elke ochtend samen in badjas gore Senseo-koffie te drinken.
Wanneer ik brak uit bed kwam, merkte hij op dat ik wel wat make-up kon gebruiken. Als ik een nieuwe bloemetjesjurk aan had, vroeg hij of ik taarten ging bakken. En in de winter vulde hij mijn Uggs met sneeuw. Gewoon, omdat hij principieel tegen Uggs was. Maar hij droogde ook mijn tranen als ik liefdesverdriet had en maakte grapjes als ik slecht gehumeurd was. Vaak zaten we tot diep in de nacht te praten, over het leven, de liefde, taal en muziek.
Regelmatig maakten we ruzie, bijvoorbeeld als ik belerende e-mails ging rondsturen over vuile vaat die weken niet was gedaan, terwijl ik net zo goed alle pannen liet beschimmelen. Als uitlaatklep bedacht M. ‘Bitch-woensdag’, een dag waarop we onbeperkt op elkaar mochten vitten, om vervolgens gemoedelijk samen GTST te gaan kijken. We vroegen ons wel eens af of we niet meer van elkaar waren dan vrienden. Ja en nee: we waren familie.
M. besloot me te coachen toen er een eerste date met mijn man gepland stond, omdat hij al die liefdestranen niet meer aan kon zien. Ik volgde zijn bevelen braaf op, met resultaat: al gauw was het aan tussen mij en A. “Ik denk dat jij en M. het wel goed kunnen vinden”, zei ik tegen hem. Niet veel later liep mijn verkering bij binnenkomst direct door naar de kamer van M., om daar de hele middag gitaar te spelen of Spotify-lijsten te becommentariëren.
Helaas betekende hun vriendschap wel het einde van mijn bondgenootschap met M. Laatst stond ik op het punt om een kast te kopen, terwijl ik wist dat A. totáál geen trek had in mijn herinrichtingsplannen. Om de weerstand van A. te omzeilen, belde ik M. Of hij niet even kon helpen met vervoeren en monteren, zodat A. sowieso geen nee meer zou zeggen? Het was lang stil, maar toen zei hij stellig: “Cor, zolang A. hier niets vanaf weet, ga ik niet meewerken aan die manipulatieve plannen van je!”
“Zóóó irritant dat zij óók vrienden zijn geworden!!!”, riep ik stampvoetend tegen mijn moeder, die de kast had bewaakt en hem eveneens het aankopen waard vond. Maar stilletjes geniet ik vooral van het duo. Omdat ook zij zich uren kunnen vermaken met praten, discussiëren, musiceren, ruziën en koken, om daarna gemoedelijk voor de tv te kruipen. Dan gaat namelijk de Nintendo aan, zodat ze de hele avond samen tankjes neer kunnen schieten. Want moorden en schieten, daar wint GTST het niet van.