BLOG / Uit
Jarenlang brulden we wekelijks in de kroeg mee met ‘Casanova’; tegenwoordig gooien Netflix en de aanblik van ons bed roet in het eten. Wel verlangen we weer naar zo’n nacht, en dus gaan we uit.
Er wordt een datum geprikt en een groepsapp geopend. Al append constateren we dat we er net zo goed meteen een pyjamaparty van kunnen maken, en dus dwing ik A. vriendelijk om die nacht het huis te verlaten, waardoor hij voor het eerst in jaren weer in een bed bij zijn ouders terechtkomt. Het ouderlijk huis blijkt bovendien een soort opvang voor verstoten mannen te zijn geworden, want hij treft er ook zijn negenjarige neefje aan, die door zijn puberzus is verjaagd zodat zij ongestoord haar meiden-slaapfeestje kan vieren.
Kortom, de eigengereide vrouwen van de familie hebben het rijk alleen, en het feest kan beginnen. In de party-groepsapp wordt druk gespeculeerd over manieren om alsjeblieft niet voortijdig in te kakken, want dat is toch altijd het gevaar hé, als je net iets te lang lekker op de bank zit na een pittige werkweek. Ik gooi pizza’s in de oven, zet rosé en biertjes koud, en de eerste vriendinnen bellen aan. Niet lang daarna is het huis veranderd in een logistieke chaos van make-up-spullen, wijnglazen, mogelijke outfits, stukken pizza en gesprekken die van de hak op de tak springen.
Na een tijdje worden we geappt door de vriendin die net als ik niet vooraan stond toen punctualiteit werd uitgedeeld. Ze heeft een willekeurige existentiële crisis, net als vroeger, namelijk een fles haarolie over haar jurk, en ze is, net als vroeger, een uurtje later. Wanneer ze uiteindelijk gehaast en in een schoongepoetste outfit arriveert, heeft de rosé zijn werk gedaan: we maken dezelfde grappen als toen we negentien waren en lachen daarna het allerhardst om onze eigen spitsvondigheid, wat we ook al deden toen we negentien waren. De muziek gaat veel te hard aan, de buren zijn vast weer boos, de kat kruipt angstig onder de bank: het is tijd om te gaan.
We belanden op een origineel feest met Twister en tafeltennis en vergeten in the heat van de spelletjesmodus bijna dat we ook nog moesten dansen. We haasten ons naar de dansvloer en klagen als vanouds over de muziek, want waarom draaien ze nou nóóit eens gewoon Ademnood of Crazy In Love? We lachen en springen, we slaan in ons enthousiasme vijf keer een vol glas aan diggelen, we zijn elkaar voortdurend kwijt waardoor de groepsapp verandert in een lokalisatie-app en we praten met mannen die van schrik een stap achteruit zetten als we zeggen dat we getrouwd zijn.
Net als vroeger verkassen we daarna nog naar een kroeg waar de muziek echt véééééél leuker schijnt te zijn, net als vroeger blijkt dat enorm tegen te vallen, en net als vroeger gaat het licht daar al een half uur na onze binnenkomst aan. Is het nu al afgelopen? We fietsen slingerend naar huis en eten daar de pizza op die nog over was, terwijl we van alles en nog wat analyseren. Op de volgende diepzinnige vraag mompelt mijn vriendin met half gesloten ogen dat ze nu echt te moe en te dronken is om nog een goed antwoord te geven, waarna ze naar bed kruipt. Wat had ik dit gemist.
Bron afbeelding: www.compfight.com