BLOG / Tante

Mijn zus kan elk moment bevallen, waardoor ik me steeds het leplazarus schrik als ik haar naam op mijn telefoonscherm zie verschijnen. Het doet me denken aan vier jaar geleden: ik kreeg nog net geen hartaanval toen ik voor het eerst tante werd.

Er zou een kleinkind komen en de hele familie was in rep en roer. Dat lieten we natuurlijk niet heel uitbundig blijken, want zo zitten Westlanders niet in elkaar, maar stiekem verheugden we ons enorm op de komst van een nieuwe telg. Mijn moeder haalde enthousiast alle kringloopwinkels van Midden-Delfland leeg, en ik de baby-afdeling van de Hema.

Op een gegeven moment kwam met het aanbreken van de zomer ook de geboorte van een neefje of nichtje dichterbij. Toch waren we daar allemaal niet echt mee bezig, want de uitgerekende datum lag nog een paar weken voor ons. Op mijn normaal gesproken vrije vrijdag was ik op kantoor verzonken in een secuur deadlineklusje, toen mijn zus belde en ik opnam.

“Haai, kan ik je later terug bellen?” zei ik fluisterend, “ik ben aan het werk”.
“Nee, je gaat helemaal niet ophangen, want je bent tante geworden!!!” riep mijn zus.
“…………………..”
“Ben je er nog?”
“………………….”

Ik kon geen woord uitbrengen, want ik begreep er he-le-maal niets van. Ze was toch nog lang niet uitgerekend? Wanneer was ze überhaupt uitgerekend? Wat voor dag was het eigenlijk vandaag? Was alles goed gegaan? Ging het goed met de baby? Ging het wel goed met haar? Wat was er in vredesnaam gebeurd…?!? Mijn collega’s keken verschrikt op toen ik ineens heel hard begon te huilen achter mijn bureau. “Ik…. ben…. taaaante…!” bracht ik uit, maar mijn gebrul was niet meer te stoppen.

“Rustig maar”, zei mijn zus kalm, “neem anders even een slokje water.”
“HOEZO KALMEER JE MIJ, JIJ HEBT NET EEN KIND GEKREGEN!!!!!” riep ik hysterisch uit. “IK MOET JOU KALMEREN!!!!”
“Haal even diep adem”, ging mijn zus onverstoord verder. “Alles is goed gegaan, je hebt een gezond neefje gekregen. Kom rustig bij en we zien je wel verschijnen.”

Mijn zus lag in een ziekenhuisbed te bekomen van een spoedkeizersnede en het moederschap, terwijl ik met een kopje thee en de radio aan een Excelbestand controleerde. Toch legde ik het zelfs nu af tegen haar koelbloedigheid, en dat is waarom zij in de acute en forensische verpleegkunde werkt, en ik niet.

Maar om herhaling van het bovenstaande te voorkomen, is deze tante nu voorbereider dan ooit. Ik weet de uitgerekende datum uit mijn hoofd en houd al sinds week 36 rekening met een plotselinge koelbloedige aankondiging. Ondertussen hoopt mijn zus juist vurig op dezelfde conversatie als vier jaar geleden, want dat vond ze met stip het leukste gesprek ooit.

Ach, als het weer net zo’n leuk kind wordt als toen, dan voer ik dat telefoongesprek met liefde nog een keer.

One Comment

Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *