BLOG / Tante II

Posted On 27 maart 2017

Na een sportles, een massage en een kappersbezoek zit ik uitermate ontspannen te doezelen op de bank. Dan schrik ik op van een rinkelende telefoon. Het is mijn zus.

Onmiddellijk neem ik op, want ze is veertig weken zwanger en dit telefoontje kan maar één ding betekenen. Ik hoor de aarzelende ademhaling van mijn neefje en de bemoedigende instructie van zijn moeder. “We hebben een baby!” roept hij dan uit. “Neeeeeeeeeeeeeee!” gil ik in zijn oor. “Het is een zusje!” voegt hij er aan toe. “NEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!!!”, gil ik nog harder.

Ik ga stuiterend naar bed en sta stuiterend weer op. De effecten van de massage zijn alweer verleden tijd, want mijn schouders zitten opnieuw lekker vast van de adrenaline en een onrustige nacht. “Goeiemorgen tante Lien!” appt mijn zus me als onderschrift bij een foto van mijn kersverse nichtje. Ik ren als een kip zonder kop door het huis, veeg mijn spullen bij elkaar en ren de deur uit. Drie kwartier later loop ik met een complete babygarderobe de Hema uit en race ik naar de trein.

Bij mijn zus aangekomen springt mijn neefje op de cadeaus af, terwijl ik mijn nichtje bewonder. Wat is ze klein en mooi en lief! Ik heb ook een cadeau voor hem, maar dat pak is tot zijn grote spijt beduidend kleiner dan dat voor zijn zus. Ter compensatie mag hij ook haar presentjes uitpakken. “Allemaal ròòòze….” constateert hij teleurgesteld, wanneer de bank bezaaid is met snoezige jurkjes en broekjes.

We besluiten samen af te reizen naar de supermarkt, omdat zijn vader de beschuiten met muisjes is vergeten. Mijn neefje wijst de weg, want hij kon al op zijn tweede beter navigeren dan ik. Elke honderd meter klinkt vanuit een hoek in de buurt zijn naam, waarna mijn neef toelicht wie de persoon in kwestie is, meestal samen te vatten tot “mijn vriend!” Bij de kassa maakt de caissière uit onze aankopen op wat er is gebeurd. “Heb jij een zusje gekregen?!” Mijn neef knikt trots. “Dus jij bent nu een broer?” “Nééhéé, een zúsje!” zegt hij verontwaardigd.

Op de terugweg fietst een buurmeisje voorbij. Hij roept haar, omdat hij me graag wil voorstellen. “Kijk! Kijk! Dit is mijn…” Hij hapert en werpt me een vertwijfelde blik toe. “Wat ben jij ook alweer van mij? Een zus, of een nicht of zo?” Na mijn uitleg herinnert hij het zich weer. “KIJK DIT IS MIJN TANTE LIEN!!!!” roept hij enthousiast. Ik vraag me hardop af of hij weet wie dan wél zijn zus is. “Jaahaaaaa, dat wéét ik wel!”, zegt hij met bravoure. “Dat ligt daar in die box!”

Thuisgekomen laat hij de betreffende zus nog een paar van zijn mooiste speelgoedauto’s zien, maar ze wordt er niet warm of koud van en houdt haar ogen stijf dicht. “Wat slaapt zo’n baby véél…” mompelt hij bedrukt, terwijl hij afdruipt en in een hoek van de kamer begint met de bouw van een snelweg. Mijn allerliefste neef, die mij voor het eerst de titel tante cadeau deed. Wat is hij ineens ontzettend groot en ontzettend klein tegelijk.