BLOG / Supermarkt
Mijn moeder is vaak net even naar de supermarkt als ik mijn ouders bel. “Ik weet niet hoe lang ze weg is hoor, dat kan soms een hele poos duren”, zegt mijn vader dan.
Op de verjaardag van mijn moeder ging ik mee, omdat dat handig en gezellig was. Eigenlijk heb ik een hekel aan de supermarkt. Vaak moet ik er na mijn werk noodgedwongen nog even heen. Als ik moe ben en honger heb. Rekken vol kleuren en keuzes, die ik niet meer kan overzien door mijn knorrende maag. Ondertussen word ik omsingeld door vermoeide en hongerige yuppen. Ze zwaaien met mandjes vol biologische groenten, humus en avocado. We willen duidelijk allemaal zo snel mogelijk afrekenen en naar huis.
Mijn moeder niet. “Ha, Ariana!” Ze knuffelt de straatkrantverkoopster en kijkt me stralend aan. “Kijk, dit is Ariana, mijn vriendin.” Ik herinner me dat Ariana mijn moeder een keer een kaart heeft gestuurd, toen ze tijdelijk terug was in haar geboorteland, Oekraïne. Ze schreef dat het goed met haar ging, dat de operatie van haar moeder gelukkig was gelukt, en dat ze mijn moeder miste. Het hele dorp kent Ariana en iedereen stopt haar eten en spullen toe. Zo ook mijn moeder. “Ik heb haar zelfs een keer een winterjas gegeven, maar die draagt ze nooit!”
Na Ariana treffen we nog een bekende uit de kerk aan bij de deur, bij wie je aankopen kan inleveren voor het goede doel. “Ik geef je zo wat hoor, eerst mijn taarten ophalen!” roept mijn moeder. Want de mevrouw uit de kerk weet natuurlijk ook dat ze jarig is. Mijn moeder lacht één voor één alle vakkenvullers vriendelijk toe, die een blik van herkenning terugwerpen. De manager, vroeger een klasgenoot van mijn broer en zus, komt naar haar toegelopen. “Ik heb die aardbeienblikjes waar je het de vorige keer over had nog eens goed bekeken. Ze ruiken inderdaad raar!” “Jaaaaaa”, knikt mijn moeder, “Dat zei ik je toch?”
We lopen naar de bakker om het gebak voor haar verjaardag vanavond op te halen. Mensen om haar heen feliciteren haar. We zijn klaar en lopen door naar de kassa, waar mijn moeder een geanimeerd gesprek met de caissière begint. Ze zegt nog wat omstanders gedag en laat een glimlachende Ariana haar karretje wegzetten.
Ik heb iedereen die in een dorp blijft hangen altijd verguisd, maar stiekem wil ik ook zo naar de supermarkt.
(bron afbeelding: www.compfight.com)