BLOG / Sinterklaasavond

We vieren pakjesavond en mijn neefje is niet meer te houden. Maar hij moet nu verdorie óók nog wachten op zijn vader, die even het toilet bezoekt. Dan klinkt er hard gebonk in de gang.

Mijn neefje kijkt verschrikt op, net als zijn opa. “Tja”, constateert die laatste, “Die wc-bril zit al een tijdje niet meer helemaal goed vast hè, hij klettert af en toe keihard op de wc-rand, daar moet echt eens iets aan worden gedaan…” We rollen met onze ogen en kijken hem veelbetekenend aan. “Ooooooh” zegt opa, terwijl mijn neefje juichend de gang op rent.

Hij keert glunderend terug met grote hoeveelheden pakjes, waar tot zijn genoegen zeer regelmatig zijn naam op staat. De eer is aan hem om zijn vondsten uit te gaan delen, en hij begint als een brave en barmhartige Samaritaan met cadeautjes voor zijn vader en moeder. Er zijn ook veel presentjes voor zijn kruipende zus, al is het de vraag hoe erg die daar nog op zit te wachten. Ze vermaakt zich namelijk meer dan fantastisch met het inpakpapier, dat haar broer steeds op de grond achterlaat.

Voor een vijfjarige beschikt mijn neef over een bewonderenswaardige dosis geduld en zelfbeheersing, maar één aspect van Sinterklaasavond vindt hij overduidelijk pure tijdsverspilling: die verdraaide gedichten. Er mag namelijk niets anders worden uitgepakt zolang iemand nog bezig is met voorlezen. Als peuter had hij al snel een praktische oplossing gevonden voor dit probleem: hij viste simpelweg alleen maar pakjes zónder wit A4’tje uit de cadeaumand. Maar ja, dan moest hij op het einde alsnog al die voorlezerij uitzitten, dus nu laat hij het maar meteen over zich heen komen.

En wéér wordt er een eindeloos durend gedicht voorgedragen, waar de volwassenen hartelijk om moeten lachen, terwijl mijn neef verveeld wacht tot de laatste zin is uitgesproken. In mijn ooghoek zie ik hoe hij geconcentreerd alvast een héél klein scheurtje maakt in het papier van het állergrootste pak. Als onze blikken elkaar kruisen, kijkt hij me betrapt aan. Heel even staakt hij zijn activiteit, waarna hij verontschuldigend lacht en het scheurtje nog ietsje pietsje groter maakt. Zijn zelfbeheersing heeft haar maximum bereikt.

Dan mag hij ein-de-lijk ook dit cadeau officieel bevrijden van het papier. Hij springt een gat in de lucht: het is de grootste bestuurbare auto die hij ooit heeft gezien. Het was wel ook meteen het laatste pakje. “Ik ben heel erg blij..!” verzucht hij. “En wat vond je nou het állermooiste cadeau?”, vraag ik. “Wat denk je zelf?!” roept hij verongelijkt. “Die enorm grote auto?”, antwoord ik. “DIE MÓNSTERTRUCK JA!”, corrigeert hij me fel, waarna hij met zijn ogen begint te knipperen, en tegen me aan in slaap zakt op de bank.

 

 

 

Bron afbeelding: www.compfight.com

Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *