BLOG / Preview

Omdat onze zoon zich wat koester houdt, moeten we even naar het ziekenhuis voor een controle. Niet veel later zien en horen we zijn hartje gelukkig zeer enthousiast kloppen.

Het is echter niet de enige hartslag waar we van kunnen genieten. Om ons heen klinkt overal getik van toekomstige aardbewoners, afkomstig van de monitoren waarop de vrouwen in deze kamer zijn aangesloten. De gordijnen bij de bedden moeten zorgen voor een discrete scheiding en daardoor privacy, maar we kunnen alsnog luid en duidelijk volgen hoe het de medezwangeren vergaat.

“Ik heb gisteren een plensje vruchtwater verloren..!”, legt een vrouw achter een doek uit aan een verpleegkundige, terwijl we door de kier van ons gordijn net een nieuw stel de kamer binnen zien schuifelen. Moeilijk kijkende vrouw met bolle buik voorop, aarzelend kijkende man met allerlei bagage er achteraan. Ook zij nemen plaats achter een gordijn, en zo wordt de kamer nu bezet door vier hoogzwangere vrouwen met vier zoemende hartmonitoren.

Opgelucht dat ons kind het zo te zien prima doet, beginnen we ons een beetje te vervelen, want het maken van een hartfilmpje blijkt zo’n drie kwartier te duren. Om de tijd te verdrijven appt A. een paar monitor-screenshots door aan de medische staf van de familie. Daarna draagt hij met enige fantasie voor uit mijn medische dossier (“De echtgenoot van C. wil graag de navelstreng doorknippen – hij is overigens een zeer, zéér aantrekkelijke verschijning..!”). Vervolgens leven we ons uit op de knopjes van het verstelbare bed, waardoor ik zowel gestrekt als dubbelgevouwen aan de apparaten hang, en de kans groot is dat onze kamergenoten zich inmiddels dood ergeren aan het gegiechel achter ons gordijn.

Wanneer het hartfilmpje is goedgekeurd, is het nog wachten op een echo. Blij dat ik verlost ben van alle buikbanden, ren ik voor de duizendste keer die dag naar de wc, waar ik al tastende in plaats van het lichtknopje het alarm indruk. Als ik terugkeer en rondspeur naar een eventuele loos gealarmeerde verpleegkundige, kijkt A. me vermoeid aan. “Dit is saaaaaai, zeg!” Ik moet toegeven dat op een bed liggen wachten ook niet mijn meest enerverende bezigheid van het jaar is. Gelukkig komt dan de verloskundige langs voor de echo, waaruit eveneens blijkt dat onze zoon nog vrolijk en gezond is, waarna we het ziekenhuis na twee uur eindelijk mogen verlaten.

“Ik had allemaal leuke plannen, maar daar is nu geen tijd meer voor!”, baalt A. hardop, als we door de ziekenhuisgang lopen. Dit onverwacht lange bezoek heeft inderdaad de hele avond ingenomen. Dan kijkt hij me verschrikt aan. Ik zie een kwartje vallen. “Maar…. Dit is dus hoe het straks continu zal zijn… Als hij er is… Dat ik wel plannen kan hebben… Maar dat niet ik… maar HIJ uiteindelijk bepaalt hoe de dag écht zal lopen…!”

A. valt stil en we lopen door naar de hoofduitgang van het ziekenhuis. Op de parkeerplaats treffen we opnieuw een hoogzwangere vrouw aan, dit keer hangend aan een paal, om haar overduidelijk pijnlijke wee weg te puffen. Naast haar kijkt haar man hulpeloos toe, terwijl hij stevig twee weekendtassen en een skippybal omklemt. We versnellen onze pas naar de auto en lopen weg van dit kijkje in de zeer nabije toekomst. Het is namelijk hoog tijd voor de zoveelste ontspannende aflevering van Friends, waarin de lesbische ex-vrouw van Ross heel toevallig vandaag in een vrolijke vloek en een zucht bevalt.

Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *