BLOG / Peuter-PMS
“Mag ik een boterham met chocopasta?” vraagt een dochter lieflijk. “NEEEEEEEEEEE, IK WIL HAGELSLAKKKKKKK!!!” roept ze vervolgens woedend, als het gevraagde brood voor haar neus staat.
Sinds mijn beide dochters in de peuterpuberteit zijn, kan ik me ineens levendig voorstellen hoe het is om te dealen met een vrouw met PMS. Redelijkheid en logica? Veeg ze maar van tafel: die zijn geen onderdeel van de dag. Ook vandaag niet. Ik leg mijn pastames neer, haal rustig adem, parkeer mijn eigen logica en focus me op begrenzen (“Het is dit, of niks”). Ondertussen start alweer de tweede potentieel escalerende fase: het snijden van de boterham.
Elke peuterouder weet: dit onderdeel is cruciaal. Voelsprieten op scherp, niets ‘zomaar’ ondernemen en vooral je kind het gevoel geven dat hij een Belangrijke Leider is in dit snijproject. “DOE! HET! NIET!” wil ik in slow motion schreeuwen, als bezoek zonder overleg de peuterboterham begint te snijden. Het is namelijk essentieel dat vooraf besproken is of de boterham in vier, zes, of acht stukjes wordt verdeeld. Of vandaag juist moet worden dubbel gevouwen, zónder snijden. Ook hier betekent één misstap een driftbui, die eten onmogelijk kan maken.
Soms krijg ik zelf even kortsluiting, wanneer mijn hele ochtend bestaat uit Groot Lijden om dingen die “KAAAPOOOOOOOT!!!!!” zijn (zoals aan elkaar gebakken krentenbollen die je uit elkaar moet trekken; thanks Albert Heijn), kledingstukken die één voor één worden uitgetrokken omdat een dochter het “ZELLUUFFFF!!!!!” wilde doen, of twee dames die brullend in de tuin liggen, want het is ondraaglijk dat hun zomerjas niet aan mag in de winter. En dan moet de wie-mag-in-het-voorste-fietsstoeltje-strijd nog beginnen.
Na een paar jaar peuters kun je de politiek in, dat geloof ik heilig. Dagelijks probeer je je kind het gevoel te geven dat hij de touwtjes in handen heeft, terwijl jij stiekem continu aan die touwtjes trekt. Ooit had ik een flink oordeel over schreeuwende peuters op de supermarktvloer. “Houd je kind in toom!”, dacht ik belerend. Maar toen kreeg ik een temperamentvolle dochter vol emoties én bovendien twee peuterpubers tegelijk, die elkaar afwisselen in drama. Een gebroken soepstengel is al aanleiding voor grote drift. Inmiddels ben ik dus ook zo’n moeder die stoïcijns de kar met één rustig knagend en één blèrend kind voortduwt, want tja, die boodschappen moeten toch gedaan worden.
Eén keer was dochter woedend dat ze niet een half rek aan speldjes en elastiekjes mee mocht nemen uit de Etos, waarna ze zich snikkend naast de uitgang wierp. Ik liet haar daar even zitten, terwijl ik rustig mijn fiets bepakte met de andere dochter en mijn boodschappen. Steeds meer winkelende mensen verzamelden zich bezorgd om de brullende dochter heen. Was ze verlaten? Was ze gewond? Waar was haar ontaarde moeder? “Ze is niet terminaal ziek, hoor” lichtte ik luchtig toe toen ik weer aan kwam lopen. “Ze mocht gewoon de speldjes niet die ze graag wilde…”
Bij een peuter met PMS gelden eigenlijk dezelfde regels als bij een vrouw met PMS: 1) ouder van peuter / partner van vrouw, het ligt niet aan jou, 2) de peuter en de vrouw gaan door een fase waarin ze geen controle hebben over hun emoties. Ze hebben jou nodig om ze niet te veroordelen, maar om de boel een beetje te reguleren. Lieve uitgekafferde partner: geef die vrouw haar thee, M&M’s en ruimte om te jammeren. Lieve doof gebrulde ouder: geef die peuter een neurotisch gesneden boterham én grenzen.
En vergeet daarna allebei niet om jezelf te trakteren op een welverdiende pauze op het toilet, met de deur op slot, en een hersendodend kattenfilmpje op je Instagram erbij.
Haha, leuk om mee te leven in de peuterchaos. Zelf sneed ik laatst bij een vriendinnetje een worstenbroodje zomaar door voor haar dochtertje en ja, gezien dat dat niet handig is ?. 3 min later wilde ze juist een in tweeën gedeelde ?????. Behoefte aan autonomie, zo lijkt het?