BLOG / Oud

Posted On 6 februari 2017

Ik ben geen twintig meer, dat merk ik aan alles. Alleen al aan het opschrijven van deze zin. Die gebruikt je moeder, als ze zuchtend haar hangende oogleden met een vinger omhoog tilt. Of als ze weer eens jeugdige modellen in de Margriet vervloekt.

Het overviel me toen ik bij RTL Late Night een optreden van de Britse girlband Little Mix zag. Vier naïeve kinderen in hun onderbroek, omringd door aangeklede volwassenen. Ik kreeg acuut de neiging om vier fleecedekentjes over hun koude schoudertjes heen te gooien. “Ik kan kijken tot Jeruzalem!”, zou mijn moeder zeggen.

Ik ben koud tweeëndertig en moet constateren dat ik haar reacties steeds vaker kopieer.

In kledingwinkels raak ik zo geïrriteerd door de keiharde muziek, dat ik er het liefst woedend over zou klagen tegen het personeel. “Wat is dit voor oenke oenke-herrie”, zei mijn moeder dan in de Cool Cat, “Het is hier toch geen disco?” Vervolgens wachtte ze met een vertrokken gezicht bij de ingang, terwijl ik alle synthetische spaghettihemdjes van de winkel paste.

Snapchat – ik snap nog steeds niet wat het is, of waarom je het zou willen hebben. Ik heb al mijn handen vol aan Facebook en Whatsapp! Ooit barstte ik in snikken uit bij mijn moeder, omdat de hunk van mijn dromen direct offline ging toen ik na vijf minuten strategisch wachten eindelijk een MSN-bericht naar hem stuurde. “Off-wat?”, zei mijn moeder.

Als collega’s van zevenentwintig me vertellen dat ze eigenlijk niet weten wat ze willen in het leven, knik ik meelevend en zeg ik, terwijl ik nonchalant aan mijn trouwring draai: “Dat had ik óóóók, toen ik zo oud was als jij, maar vanaf je dertigste krijg je een rust over je waardoor je gewoon wéééét wat goed voor je is…” Mijn moeder ervoer die rust tien jaar eerder dan ik, maar hee, dat was honderd jaar geleden.

Toch zijn er ook dingen niet veranderd, waarvan ik op mijn twintigste wel dacht dat ze dat zouden zijn, als ik eenmaal dertig was. Ik trek me nog steeds te vaak iets aan van de mening van de hele wereld, ik kan me nog steeds druk maken om niks, ik kan nog steeds erg kritisch zijn over mezelf. “Mijn God”, verzucht mijn man als ik weer eens klaag over alle uiterlijke en overige zaken die ik tijdelijk ingewikkeld of mislukt vind. “Ik kan niet wachten tot je vijftig bent, dan heb je eindelijk al deze zorgen niet meer!” Toch eens aan mijn moeder vragen of zij dat kan beamen.

 

Bron afbeelding: RTL Late Night op YouTube