BLOG / Oppassen
Mijn zus en zwager gaan de hort op en tante Lien mag komen oppassen. Dit doe ik met liefde, alleen al omdat ik het menu mag kiezen, en we dus patat met kroket eten.
Als ik arriveer, heeft mijn neef hoofdzakelijk aandacht voor mijn romp: tegenwoordig moet hij bij elk weerzien eerst uitgebreid informeren naar de status van zijn nieuwe familielid. Er wordt dan voorzichtig geluisterd en gevoeld aan mijn buik, steevast gevolgd door een beteuterd “Nou, ik hoor nog he-le-maal niks hoor, het is daar hartstikke stil…” Vooralsnog moet hij het daarom helaas doen met de summiere informatie die al wel beschikbaar is, wat hij vol overgave doet, want als ik vraag wie er nou eigenlijk in mijn buik zit, veert hij op. “Jaaaaaaa, dat weet ik: mijn neef, en dit is mijn lievelingstrui, en als mijn neef er is, mag hij die hebben!”
Dat er een man in de maak is, heeft zijn kleine zus nog niet geregistreerd; haar aandacht beperkt zich momenteel vooral tot zaken als kirrend achter een poppenwagen aankruipen, of hardhandig aan halskettingen trekken. Ze heeft het echter wél onmiddellijk door wanneer haar ouders het pand dreigen te verlaten. Vanaf dat moment besluit ze om heel Den Haag te laten weten dat hun avondje uit niet wordt gewaardeerd. Niets kan haar hartverscheurende huilbui stoppen, ook de gezellige badderpartij met haar broer niet. Mijn kleuterneef zet verstoord zijn vingers in zijn oren en kijkt me indringend aan. “Ik heb een tip voor je hoor, ik zou haar maar afdrogen en aankleden, dan red ik me hier zelf wel!”
Ik volg zijn instructies op, want grote broers hebben altijd gelijk, maar helaas blijft zijn zus ontroostbaar, ondanks zijn goede adviezen. “Nou”, mompelt mijn neef bedrukt, nadat hij een hap van zijn sprits heeft doorgeslikt. “Ik zei de hele dag op school, yeaaaahhh, mijn tante komt vandaag, maar ik weet even niet of het nog wel wat gaat worden hoor, vanavond…” Godzijdank blijkt er dan eindelijk een medicijn te bestaan voor het verdriet van zijn zus: een fles melk, bijgestaan door een tv-scherm vol Barbapapa’s. Opgelucht halen mijn neef en ik adem, terwijl mijn nichtje lacht alsof ze onze trommelvliezen nooit heeft beschadigd.
Dan staat vriendin S. voor de deur, die nog even vijf minuten onderdeel is van het bedritueel van mijn neef. Broer en zus vallen in slaap en de rust is wedergekeerd. De volgende ochtend word ik al vroeg wakker van het gekwebbel van mijn nichtje, waarna ik aanschuif aan het ontbijt met hun ietwat brakke vader. Mijn neef kijkt me opgetogen aan. “Dat meisje dat gister langskwam hè, jouw vriendin, die was écht leuk!” Vervolgens rent hij naar de iPad om een choreografie in te studeren voor Koningsdag, waarna zijn motorisch beduidend minder bedeelde zus dapper volgt.
Tja, al schreeuwen ze heel Zuid-Holland bij elkaar: neefjes en nichtjes zijn geweldig.