BLOG / Onrust
Al mijn hele zwangerschap ben ik verrassend zen, maar nu ik de dertig weken passeer, krijg ik het op mijn heupen. WANT ALLES IS NOG NIET AF EN DAT MOET HET NU NU NÚÚÚ ZIJN!
Maandenlang riep A. dat ik zo fantastisch zwanger ben, omdat ik niet klaag, ruzie zoek of huil. Oké, ik wilde wel op stel en sprong het complete interieur veranderen, vierentwintig uur per dag opruimen en elk object weggooien dat mijn blikveld irriteerde, maar dat was zo erg nog niet, want daar waren we al een tijdje aan toe. Wel kwam hiermee de inrichting van de babykamer op de laatste plaats te staan, maar ach, dat kwam allemaal later wel goed.
Toen de kinderkamer dan eindelijk aan de beurt was, bleek A. best heel uitgesproken ideeën te hebben over meubels en styling. Op zich leuk natuurlijk, zo’n meedenkende man, maar dit leidde tot een uit-ge-breide oriëntatieperiode waarin talloze kasten en bedjes werden bekeken. Het liefst kasten en bedjes die je eerst zeventien keer moest schuren en verven en beitsen, waar je dus een eeuwigheid mee in de weer zou zijn, en die je vervolgens never nooit door je trapgat heen ging krijgen. Vooral door dat laatste detail duurde de oriëntatie voort, terwijl de vers geverfde kinderkamer hol en leeg bleef.
Plotseling, op een maandagochtend, voelde ik de onrust door mijn lijf knallen. Want wat nou als ik onverhoopt eerder beviel? Dan was het huis niet af, het werk niet af, de goede voornemens niet af of zelfs nog amper uitgevoerd…. Als een gek begon ik lijstjes te maken en mijn agenda te reorganiseren, waarna ik A. bij thuiskomst indringend mededeelde dat ik nu ECHT niet meer kon wachten op kasten en bedjes die je eerst zeventien keer moest schuren en verven en beitsen, waar je dus een eeuwigheid mee in de weer zou zijn, en die je vervolgens never nooit door je trapgat heen ging krijgen.
Vervolgens liep ik koortsachtig alle voornemens na die ik nog nauwelijks had waargemaakt. Elke dag pianospelen om ons kind hoogbegaafd-muzikaal te maken: ik had de toetsen in alle things-to-do-drukte al weken niet aangeraakt. Elke dag trouw hetzelfde nummer zingen om zo een bekend en rustgevend wiegeliedje te creëren: hopelijk had onze zoon aan een paar keer neuriën onder de douche genoeg….? Elke dag gezond en vooral niet te veel suiker eten: hmm, ja maar, zelfs Rens Kroes begrijpt dat een uitgehongerde zwangere niet kan teren op alleen een Snicker-ijsje, plak cake en een Kinderbueno…
Net toen ik me óók nog schuldbewust bedacht welke bekken-, ademhalings- en sluitspieroefeningen ik nog niet één keer had geoefend, zwaaide A. vanaf de bank naar me: hij had via Marktplaats een half interieur besteld. Een box voor een prikkie, een kast voor twintig euro. Zag er allemaal prima uit en ach, wat gaf dat kind nou eigenlijk om een kast? Ik voelde onze zoon enthousiast rondzwemmen in mijn buik en haalde opgelucht adem. Het kwam allemaal goed, natuurlijk kwam het goed. Maar wel NU graag!
Bron afbeelding: www.compfight.com