BLOG / Neonatologie (III)

De opname van onze prematuur geboren dochters op de afdeling Neonatologie duurt inmiddels al drie weken. Dat is eigenlijk veel langer dan we hadden verwacht.

(lees hier deel I en hier deel II van deze blog)

Elke week hopen we op goed nieuws, elke week moeten ze tóch nog wat langer blijven. Een ziekenhuisontslag voelt ineens verder weg dan ooit (“Ze hoefden toch alleen maar te leren drinken, duurt dat zo lang?”) en ik zie ook steeds minder voor me hoe we het thuis met ze gaan doen. Deze omgeving ken ik, hier zijn ze gewend, hier zijn wij gewend, hier krijgen we hulp.

Na drie weken trekt onze vurige Catootje (verpleging: “Ik heb zelden zo’n pittig kijkende prematuur gezien..!”) eigenhandig de sonde uit haar neus, waarna ze volledig zelfstandig drinkt, en in principe klaar is om het medische pand te verlaten. Rustige Niene neemt langer de tijd voor dit proces en heeft de sonde nog steeds nodig. We weten: niet zelfstandig kunnen drinken = in het ziekenhuis blijven. Dus we wachten. Soms geduldig, soms wanhopig.

Tot ineens opvallend veel baby’s de afdeling mogen verlaten mét sonde in de neus, en op een dag een verpleegkundige ons ook vraagt of we dat een optie vinden. Huh, Niene meenemen met een sonde? We blijken een korte cursus te moeten volgen om er goed mee om te kunnen gaan, maar als we die hebben volbracht, is een ontslag nabij. Ik moet even schakelen door deze plotselinge omwenteling. Navraag leert me dat het RS-virus is uitgebroken en er daarom veel plekjes nodig zijn voor zieke baby’s. Nood breekt wetten: de ‘beste’ baby’s mogen vroegtijdig naar huis.

“Jullie kunnen dit, Niene kan dit én thuis is gewoon de beste plek om een gezin van vijf te worden”, zegt een lieve verpleegkundige die mijn paniek opmerkt. “Ik snap dat het hier veilig voelt, maar er komt hoe dan ook een dag waarop jullie het leven samen moeten oppakken.” Ik weet dat ze gelijk heeft. Om ons op de overgang voor te bereiden, mogen we een nachtje bij onze dochters slapen, in een privékamer. We doen geen oog dicht van alle piepjes en alarmen (“Klopt haar hartje nog?!?!”). Sowieso is elke drie uur twee prema-baby’s voeden en tussendoor ook nog kolven niet echt het recept voor een goede nachtrust.

Compleet brak kijken we elkaar de volgende ochtend aan: wordt dit ons nieuwe leven….?!? We realiseren ons dat dat leven uitermate intens zal worden, maar een stuk rustiger zonder apparaten, in ons eigen huis. Ja, we durven het aan: we gaan naar huis. Mét onze dames.

Op een zaterdagochtend lopen we binnen met twee maxi-cosi’s en jasjes en dekentjes die we tot nu toe nog niet hebben kunnen gebruiken. We pakken de meiden tot op het bot in en dan is het echt tijd om onze veilige haven vol toeters, bellen en hulp te verlaten. Emotioneel neem ik afscheid. Daar gaan we.

Trots, onwennig en vastbesloten tegelijk loopt mijn man A. met twee maxi cosi’s door de gangen, langs de kinderafdeling met kleine patiëntjes, langs de desinfecterende gellen en zepen, langs verkrampt kijkende mensen in rolstoelen, langs de balie’s, langs de kantine waar ik talloze saucijzenbroodjes verorberde tijdens medische afspraken. Voorbijlopende mannen kijken hem geschrokken of bemoedigend na (“Zo, liever jij dan ik!” roept er eentje).

Thuisgekomen rent een klein jongetje op regenlaarsjes blij op ons af. “Daar zijn ze!!!” roept hij, waarna hij onmiddellijk enthousiast een gezichtje aait. Ik schrik, omdat we net wekenlang een extreem hygiënisch en infectiemijdend protocol hebben moeten volgen, maar realiseer me ook dat ze nu toch echt met het snot en spuug van hun broer moeten gaan leven. “Kijk, ik heb Niene en Cato!!!!!” roept broer trots naar zijn buurmeisje. “Ze zijn heel schattig! Wil je ze ook aaien?” Hij streelt omstebeurt hun gezichtjes. “Is dit Catootje? Is dit Niene?” Vertederd bekijkt hij een zus. “Niene… daar ben je!”

Deze twee poppetjes hoeven na vier weken isolatie absoluut niet alleen maar met twee onwennige ouders en een huiselijk ritme te leren leven. Ze krijgen er familiesnot en -spuug, maar vooral twee open armen en onvoorwaardelijke broederliefde bij.

Lees ook:

BLOG / Niene en Cato (9 juli 2021)

BLOG / Ziekenhuis (II) (19 juni 2021)

BLOG / Ziekenhuis (I) (19 juni 2021)

BLOG / Verrassing (4 februari 2021)

Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *