BLOG / Neonatologie (II)

Onze te vroeg geboren dochters liggen op de afdeling Neonatologie, waar wij vervolgens vier weken lang elke dag te vinden zijn.

(lees hier deel 1 van deze blog)

Elke dag arriveren we voor het voedingsritueel van half twaalf in de middag. De gordijnen rondom het bedje van Niene en Cato gaan dicht en er worden schotten neergezet, die regelmatig bijna omvallen (ik hoor een moeder hartverscheurend geschrokken van achter zo’n gordijn huilen als haar dat overkomt) omdat de ruimte zo krap is. De dames worden gewogen, aangelegd aan de borst, en na een korte drinkpoging (te lang = vaarwel energiebehoud) opnieuw gewogen. “Niene heeft 5 milliliter binnen!” wordt me dan bemoedigend medegedeeld: ‘nog maar’ 50 ml te gaan. De dames vervolgen hun drinkpoging aan de fles met kolfmelk, een poging die bij vermoeidheidssignalen direct moet worden gestaakt, waarna ze weer in bed worden gelegd en het resterende deel via hun sonde binnen krijgen.

Tijdens deze drinksessies moet ik een mondkapje op en komen er regelmatig verpleeg- of lactatiekundigen kijken hoe het drinken gaat, terwijl het warmer en warmer wordt achter de gordijnen, in deze benauwde, subtropische ruimte (prematuren doen het goed op een graad of 24; hun hormonale moeders iets minder). Gaandeweg krijg ik de indruk dat er op deze afdeling drie soorten verpleegkundigen rondlopen. De vrolijke, frisse jonge meiden (die állemaal een tattoo hebben), de wat oudere, strenge verpleegkundigen van de ouderwetse leer, en de ietwat lijzige types met een zalvende stem. Van dat laatste soort krijg ik acuut enorme trek in bier en sigaretten. Die doen alsof borstvoeding hoe dan ook het leukste en mooiste op de aarde is, terwijl ik elke drie uur kolven en een premature tweeling proberen te voeden met een verse buikwond vooral keihard werken vind.

Iedereen zit hier op zijn eigen eiland, en tegelijkertijd krijg je veel van elkaar mee, omdat persoonlijke gesprekken met de medische staf achter een geluiddoorlatend gordijn worden gevoerd. Zo ontdek ik dat het zoontje van de vrouw met het uitgeputte, strakke gezicht na 28 weken zwangerschap is geboren en dat zij al drie maanden elke dag naast zijn bed zit, terwijl ze thuis nog meer kinderen heeft. Ik hoor dat veel ouders bezorgde nachtmerries hebben van het bericht dat hun kind naar huis mag. Dat alle vrouwen hier zich zorgen maken. Of ze het wel goed doen, of ze er wel genoeg zijn, of ze iets verkeerd hebben gedaan waardoor hun kind te vroeg is gekomen.

Ook ik ben zo’n vrouw, ondanks mijn nuchtere en positieve aard. Het ouderschap an sich brengt al een aantal grote emoties met zich mee: liefde, angst en schuldgevoel. Over wat je niet doet, of niet hebt gedaan. Prematuren in het ziekenhuis vergroten dat schuldgevoel, en een tweeling verdubbelt dat schuldgevoel. Een kind in het ziekenhuis maakt je kwetsbaar en onzeker, hoe lief, begripvol en bemoedigend het helpende zorgpersoneel ook is. Je hebt geen kraamweek, je hebt niet de regie over de zorg en je leert je kind maar beetje bij beetje kennen. Soms weet ik niet eens of ik me al wel hun moeder voel.

“Als je baby te vroeg wordt geboren, medische hulp nodig heeft, en direct bij je wordt weggehaald, is de natuurlijke hechting verstoord” lees ik op internet. “Het natuurlijke hechtingsproces moet worden hersteld door te buidelen”. De term buidelen (= knuffelen met een blote baby op je blote huid) roept al snel meer stress dan ontspanning bij me op. Want gedurende onze ziekenhuisbezoeken moet er zó veel met zó veel behoud van energie gebeuren, dat ik niet zie wanneer dat buidelen nog plaats moet vinden.

De spagaat tussen de baby’s en het jongetje thuis knaagt aan me. Dit wordt versterkt doordat mijn peuterzoon me thuis begint te negeren, nu ik maandenlang minder beschikbaar ben geweest, en twee keer onaangekondigd een tijdje verdween door ziekenhuisopnames. Ik heb het gevoel dat ik de hechting met alle drie mijn kinderen volledig aan het verkloten ben, en ik weet niet hoe ik het anders kan doen dan hoe we het nu doen…

(wordt vervolgd in Neonatologie (III))

Lees ook:

BLOG / Niene en Cato (9 juli 2021)

BLOG / Ziekenhuis (II) (19 juni 2021)

BLOG / Ziekenhuis (I) (19 juni 2021)

BLOG / Verrassing (4 februari 2021)