BLOG / Neonatologie (I)
Na een gang met handzeep en desinfecterende gel rolstoel-rijd ik met een mondkapje de afdeling Neonatologie op, waar piepjes, monitoren, hitte en bakjes met baby’s ons verwelkomen.
Ik ga op bezoek bij onze tweelingdochters, die hier zijn opgenomen na hun vroeggeboorte met 35 weken. De postnatale buiken van de vrouwen die over de bakjes met baby’s gebogen staan, vertellen hoe vers van de pers hun kindjes zijn; hun gezichtsuitdrukkingen verraden hoe lang deze kindjes hier al liggen, of hoe levensbedreigend de situatie is geweest. Zonder dat het benoemd is, voel je aan alles dat je elkaar hier niet zomaar aanspreekt en een kletspraatje maakt. Iedereen zit op zijn eigen planeet, planeet ‘mijn kind ligt in het ziekenhuis’.
Er wordt een net geboren baby binnen gereden die het duidelijk moeilijk heeft. Hij kermt en hijgt en worstelt. Vijf witte jassen staan over hem heen gebogen om te bepalen wat de juiste behandeling is. Ik voel kraamtranen op komen en draai me van hem af. Onze dagelijkse gang naar deze afdeling leidt langs de kinderafdeling en ook daar zie ik dagelijks huilende kinderen op bed zitten, omhelsd door een moeder of vader. Wat zouden ze hebben, zou het ernstig zijn, zou het meevallen? Ik probeer er niet te lang over na te denken.
De Neonatologie-ruimte is ingedeeld in twee delen. Aan de rechterkant liggen de kindjes die het zwaar hebben en een couveuse of allerlei apparatuur en medicatie nodig hebben. Wanneer deze baby’s sterker en groter zijn geworden, promoveren ze naar de linkerkant van de ruimte. Onze dames beginnen aan de rechterkant, waar ik ze pas uren na hun geboorte vanuit mijn ziekenhuisbed voor het eerst weer ontmoet. Ze hebben plakkertjes en draadjes aan hun hard werkende borstkastjes, allebei een sonde, en Cato een beademingskapje op haar mond. Een fijn beeld is het niet, maar het helpt dat het personeel ons hier goed op heeft voorbereid. Ik voel nog steeds een sterk vertrouwen in de twee.
Nog geen twee dagen later verhuizen de meiden naar de linkerkant, en mogen ze samen in een bedje. Deze verhuizing komt tegelijk met mijn ontslag uit het ziekenhuis en het doet me goed dat ze gezellig naast elkaar achterblijven. Vanaf dat moment begint het dagelijkse op en neer reizen, waarbij ik me goed vasthoud in scherpe bochten (die mijn eega graag in rap tempo neemt ?), om mijn buikwond zoveel mogelijk te ontzien. Na maanden van intensieve ziekenhuiszorg ben ik van de ene op de andere dag niet meer de patiënt, realiseer ik me; die rol hebben mijn dochters nu over genomen.
We voegen ons naar het strakke ziekenhuisprotocol: elke drie uur worden de dames gevoed, niet eerder en niet later, en ze moeten exact de hoeveelheid voorgeschreven milliliters binnen krijgen. Iedere dag regelen we oppas voor onze ietwat verwarde peuterzoon (“Zijn mijn zusjes nu geboren, mama…?”), die ze niet mag bezoeken omdat hij nog geen waterpokken heeft gehad. We spenderen dagelijks een aantal uren in het ziekenhuis, waarin veel moet gebeuren: verschonen, omkleden, knuffelen, en het belangrijkste: leren drinken. Ik ben een paar uur nadat ik de operatiekamer uit reed begonnen met zes keer per dag twintig minuten kolven om de borstvoeding op gang te krijgen, omdat de meiden nog te klein zijn om zelf aan te happen.
Complicerende factor tijdens onze bezoeken: ALLES draait bij prematuren om energiebehoud. Het enige wat prematuren kunnen doen om te groeien is slapen en eten, en alles wat hun energie om die taken uit te voeren verspilt, is uit den bozen. Alleen al lang en hard huilen of een luier verschonen kost energie. Verschonen en omkleden probeer je dus zo snel en efficiënt mogelijk te doen, wat best een uitdaging is met zo’n ieniemienie-lijfje.
Na het uitgebreid desinfecteren van mijn handen, probeer ik op slappe benen en met een trekkende buik zo snel mogelijk een luier in maat 0 en een pakje in maat 44 aan te trekken, terwijl ik helaas juist meer ga klooien van de druk om alles snel te doen, aangezien iedereen die ik ken weet dat ik niet zo goed ben in opschieten…
(lees hier het vervolg)
Lees ook:
BLOG / Niene en Cato (9 juli 2021)
BLOG / Ziekenhuis (II) (19 juni 2021)
BLOG / Ziekenhuis (I) (19 juni 2021)
BLOG / Verrassing (4 februari 2021)