BLOG / Leeftijd
Als het meisje voor me in de rij een fles wijn laat scannen, vraagt de caissière om haar legitimatie. Een vrouw die zojuist heeft afgerekend kijkt verstoord op. “Waarom vroeg je MIJ daar niet om?!”
De caissière, een knul van een jaar of zeventien, werpt een verschrikte blik op de vrouw, die pardoes is gestopt met het inpakken van haar boodschappen. Dan legt hij vriendelijk uit dat hij iedereen onder de vijfentwintig om een legitimatiebewijs moet vragen. Dit antwoord is duidelijk niet bevredigend voor de vrouw, want haar gezichtsuitdrukking verstrakt en ze vraagt nog een keer, maar nu wat strenger, waarom hij háár dan niet vroeg om zichzelf te identificeren?
Het meisje met de fles wijn heeft inmiddels haar ID gevonden. Ze zwaait de kaart heen en weer voor de neus van de caissière. Helaas is er even geen aandacht voor haar bewijsstuk, waardoor ze met een zenuwachtige glimlach het document tijdelijk weer terug stopt in haar portemonnee. Ondertussen kijkt de beledigde vrouw de caissière indringend aan, die begint te blozen. “Ja, eh, tja, wat zal ik zeggen…” Hoe vertelt hij een passief-agressieve vrouw dat ze er niet meer uitziet als iemand die jonger is dan vijfentwintig?
Stiekem gluur ik van het meisje met de fles wijn naar de boze vrouw en weer terug. Ik kan niet anders dan vaststellen dat er een leeftijdsverschil van minstens tien jaar tussen de twee moet zitten. Vol medelijden kijk ik naar de in het nauw gedrongen caissière, die dit gesprek met zo min mogelijk kleerscheuren probeert te doorlopen. “Ik denk… of nou ja, ik dacht… ik dacht dat u…” De vrouw laat hem niet uitpraten. “Klopt, ik ben namelijk al vijfendertig. Maar ik vind het tóch stom dat je niet om mijn legitimatiebewijs vraagt! Dat vind ik echt stom gewoon!”
Verbijsterd aanschouw ik het tafereel. De vrouw maakt namelijk geen grap: ze is echt boos. Boos omdat de caissière haar niet tien jaar jonger heeft geschat, boos omdat hij een volwassen vrouw niet aanziet voor een student. Ik heb een lange dag gehad en ben daardoor moe en primair genoeg om iets te gaan roepen, bijvoorbeeld dat je er sowieso honderd jaar ouder uitziet als je je zo fucking gefrustreerd gedraagt. Maar ik roep natuurlijk helemaal niets, en staar alleen maar beduusd de boze vrouw na, die met woedende stappen de supermarkt verlaat.
Bron afbeelding: www.compfight.com