BLOG / Instagram
Kortgeleden heb ik me door een vooruitstrevende vriend laten bekeren tot Instagram, en gaat er een digitale wereld voor me open.
Stiekem ben ik namelijk zo conservatief als de neten en wil ik helemaal niéts met nieuw hip gedoe te maken hebben. Sterker nog, ik realiseer me dat ik nog nooit zelf een social media-account heb aangemaakt. Meestal is het patroon als volgt: ik vind het allemaal enge stomme nieuwe onzin en blijf angstvallig vasthouden aan het oude – mijn omgeving zeurt en zeurt en zeurt dat ik ook “mee moet doen want het is zo leuk” – ik verzet me alleen maar harder en halsstarriger – mijn omgeving is m’n gesputter zat en maakt gewoon zelf een account voor me aan.
Zo verzette ik me al met man en macht tegen de overgang naar MSN (en klampte ik me stevig vast aan ICQ), Hyves (ik had nét mijn handen vol aan MSN!), Facebook (de lay-out van mijn Hyves-pagina naderde na lang knutselen eindelijk de perfectie), Whatsapp (sms’en was toch ook prima?) én de overstap naar een iPhone (ik ging dus écht niet typen op een scherm). Afijn, zo ging het, om in de traditie te blijven, ook met Instagram. Inmiddels snap ik nog maar de helft van dit medium en verzet ik me nog steeds een beetje, maar ik doe wel elke dag een nieuwe ontdekking.
Wist je bijvoorbeeld dat Yolanthe Cabau de Shakespeare is van Instagram? Het is een gemiste kans dat ze nog geen Engelstalige dichtbundel heeft uitgebracht. Een kunstenaar is vrij in zijn creatieve expressie, en dus vindt Yo een direct verband tussen beeld en tekst niet nodig. “The ones that love you will never make you wonder…” schrijft ze onder een kiekje waarop de voormalige voedselbronnen van Xess Xava bijna uit haar BH vallen. “Sometimes you just gotta stay silent…” typt ze bij een overgeposeerde slaapfoto. En het onderschrift van een plaatje met een harde tepel is “The talking of the soul with itself…” Bedankt voor deze poëzie, Yo. Ik breek me al wekenlang het hoofd over je geheime literaire boodschappen.
Een andere openbaring: als je Sylvie Meis heet, heb je iets te chronisch in de lens van de flitsende paparazzi gekeken, waardoor je op een dag constateert dat het leven eigenlijk gewoon één lange fotoshoot is. Dus of je nou op bed je presentatieteksten doorleest, de Duitse grammatica bestudeert of net wakker wordt na een nachtje hipsterverantwoord clubben op Ibiza – je onderneemt niets zonder er bij te liggen of zitten als een opgezet en afgestyled dier. NIETS, hoor je me.
Tenslotte nog wat losse bevindingen: in een Instastory hoef je niet per se iets te laten zien waar men ook daadwerkelijk chocola van kan maken, als het er maar semi-interessant of gezellig uitziet. Daarnaast: elk willekeurig gerecht wordt yolo met de juiste filters en hashtags. En: godzijdank bestond Instagram nog niet toen ik vijftien was en onzekerheid en acne in mijn leven kwamen, want onzekerheid en acne bestaan niet op Instagram, dus voel je je nog nét ietsje mislukter dan je al deed.
De rest van de wereld weet dit allemaal al een jaar of vijf, maar eindelijk is deze spuit elf ook bij. Alhoewel, vermoedelijk dwingt iemand me binnenkort alweer om Snapchat te downloaden, zodat deze 32-jarige zichzelf kan omtoveren tot een hond of toverfee… Dát is pas 2017!
Bron afbeelding: www.compfight.com
Test