BLOG / Glad

Ik word te laat wakker, ben alles kwijt en heb haast. Sjezend door het huis herinner ik me dat er sneeuw ligt, maar ik weiger nóg een dag op bergschoenen, en ren op mijn hakken de deur uit.

Op mijn werk aangekomen parkeer ik voorzichtig mijn fiets, waarna ik behoedzaam richting het gebouw schuifel. Binnengekomen wandel ik triomfantelijk de trap op. Zie je nou wel, je kan er prima nog een beetje normaal bij lopen met dit code rood-weer. Je hoeft echt niet meteen op Uggs of snowboots naar kantoor! Ik zwaai een stoet collega’s goeiemorgen en sprint naar mijn werkkamer, die ik niet bereik omdat ik keihard op de grond smak.

Meteen begint de stoet collega’s bezorgd om me heen te circuleren, terwijl ik mezelf vervloek om mijn hardnekkige ijdelheid, maar vooral ook om het vergeten van de lading gesmolten sneeuw op de gangvloer. Er worden me kopjes thee en allemaal andere lieve dingen aangeboden en ik begin van schrik te huilen als een klein kind. Mijn god, ik moet weg van deze gang, voordat ik een melodramatische attractie word. Zittend schuif ik mijn kamer in, want opstaan durf ik niet meer.

Al gauw komt mijn zorgzame BHV-collega aangesneld, gewapend met koelelementen. Ze hangt twintig minuten lang met engelengeduld voorover om mijn zwellende enkel te koelen. Daarna haalt ze ook nog een lekker broodje voor me. Een volgende collega verschijnt en maakt wat grapjes. Mijn tranen drogen en ik moet lachen. De collega die nog lang niet hersteld is van een knie-operatie biedt me haar krukken, gympies en manke wijsheden aan. En de rest van de dag blijven de bezorgde en geïnteresseerde collega’s binnenstromen, waardoor niet alleen mijn lijst met onbehandelde e-mails, maar ook mijn hart steeds groter wordt.

In de dagen daarna word ik gebracht en gehaald door lieve vriendinnen en eega’s, terwijl mijn enkel slinkt en opknapt. Zelfs een wandelingetje is al vrij snel weer mogelijk, waardoor ik besluit om de zaterdagmiddag aan Ikea-struinen te besteden, wat na twee uur rondlopen dan ook wel weer een ietwat overmoedig idee blijkt te zijn geweest. Maar goed, ik heb mijn Zweedse hotdog binnen en vierentwintig stijlkamers gezien, dus een beetje pijn mag de pret niet drukken.

Op zondag bezoek ik een concert en is de enkel echt alweer behoorlijk op zijn retour, terwijl mijn vriendin met moeite een invalideplek voor me heeft geregeld, met pasjes voor liften en speciale hoekjes en zitkrukken en al. Bezorgd kijkt ze naar mijn wat haar betreft te goed functionerende voet. “Zouden ze nog controleren of je wel écht invalide bent? Kun je niet even iets manker lopen?”

Thuis kijk ik naar mijn blauwe maar geslonken enkel. Dit melodrama komt geloof ik best snel weer goed. Maar toch jammer dat je een stuk minder thee, broodjes, schoenen, liften en invalideplekken aangeboden krijgt, wanneer je weer loopt als een kievit.

 

 

Bron afbeelding: www.compfight.com

Add a Comment

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *