BLOG / Feestje

Posted On 13 november 2017

Het studentenhuis in onze straat geeft weer eens een feestje, waardoor ik tot vroeg in de ochtend inwendig vloekend lig te stuiteren op Rihanna en Lil’ Kleine.

Stiekem zijn de feestvierders best wel brave studenten, want ze gooien twee weken voor een festijn steevast heel keurig een briefje bij alle buren door de bus. Op dat briefje staat dan zoiets als “Hallo allemaal, wij gaan binnenkort tot vijf uur ’s ochtends chronisch herrie maken, sorry, doei.” Aan jou om te bepalen of je die nacht in je eigen bed een poging tot slapen gaat doen, of toch voor de zekerheid bij je zus in Den Haag gaat logeren.

Inmiddels zijn de aankondigingen per brief zowaar uitgebreid met een telefoonnummer van een van de bewoners. Dit keer mogen we telefonisch ons hart luchten bij Clarissa, mochten we diep in de nacht écht moedeloos worden van het gebonk, geschreeuw en het vervolgens gesmoorde corrigeren van dat geschreeuw. In praktijk maken we echter nooit gebruik van die mogelijkheid, omdat we niet de zeurende en belerende buren willen zijn die de jeugd een feestje misgunnen.

Want tja, ooit was ik precies zoals zij. Mijn eerste studentenhuis bevond zich in een slaperige Vinex-gezinswijk uit de jaren tachtig, waar ze niet bepaald stonden te juichen toen bleek dat het verkochte huis onderdak zou gaan bieden aan studenten. Ik vond dat echt héééél erg stom, dat gebrek aan enthousiasme, want wij waren toch súperaardig en een enorme aanwinst voor de straat?

Het zou allemaal wel goed komen tussen ons en die buren, dachten we, terwijl we ons al snel meer dan kostelijk vermaakten in ons paleis. Aangezien we maar drie keer per week college hadden, waren we nooit zo bezig met klok kijken: we konden toch bijna altijd uitslapen. Hevige muzikale inspiratie om elf uur ’s avonds? Ik voelde me persoonlijk beledigd als de buurvrouw kwam uitleggen dat haar kinderen probeerden te slapen. Vonden ze mijn compositie op de valse piano dan niet mooi?!

In de jaren erna stonden buurmannen en -vrouwen vrijwel wekelijks geïrriteerd voor de deur. Omdat we om half twaalf de nieuwe single van Beyonce keihard op repeat hadden gezet, omdat we onze luidruchtige nachtelijke bierkrans hadden verplaatst naar de tuin, of omdat ze na zeventien keer wel klaar waren met ons beeldige duet bij de piano. Al die keren begreep ik misschien een piepklein beetje waarom ze ineens onze pret kwamen drukken, maar ik vond het verder vooral behóórlijk ongezellig van ze.

Ik draai me nog eens om en denk aan mijn vroegere buren. Ze hadden drie jonge kinderen toen we naast hen kwamen wonen, en al snel moesten ze niet drie, maar zeven kinderen opvoeden. Die laatste vier waren echter nog zó met zichzelf en hun kersverse vrijheid bezig, dat ze grenzen en afspraken binnen tien minuten simpelweg alweer vergeten waren.

Ik denk aan mijn vroegere buren, terwijl onze huidige buren luidkeels mee beginnen te zingen met Paradise By The Dashboard Light. Ik duw mijn oor nog wat dieper in mijn kussen. Karma is a bitch.

 

 

Bron afbeelding: www.compfight.com