BLOG / Examen
Met trillende handen blader ik door de vragen over permutaties, combinaties en relatieve cumulatieve frequentiepolygonen. Paniekerig graaf ik in mijn hersenen, maar mijn brein wordt opgeslokt door dikke mist.
Opnieuw laat ik mijn ogen over de sommen glijden en het zweet breekt me nu echt uit. Had ik al die boeken en hoofdstukken maar stug doorgeploeterd, ondanks mijn hevige weerzin, ondanks de muur die gaandeweg in mijn hoofd optrok bij alles wat bèta was, ondanks mijn halsstarrige standpunt dat ik toch geen ene moer met dat afschuwelijke verplichte vak zou gaan doen…
Kort hiervoor was ik binnengelopen bij mijn middelbare school, waar bleek dat ik per direct mijn wiskunde-examen opnieuw moest afleggen. “Maar, ik ben ooit al geslaagd!” sputterde ik tegen. “Ik heb daarna nog een bachelor en een master behaald, ik heb zelfs al jaren een baan!” De docent keek me onbewogen aan. “Tja, eens in de zoveel tijd moet je nog een keer laten zien dat je het kan, daar veranderen die studie en die baan helemaal niets aan.”
Mijn weerwoord was duidelijk aan dovemansoren gericht, waardoor ik nu moedeloos naar een reeks onbegrijpelijke opgaven zit te staren. Veertien jaar geleden wist ik al nauwelijks welke antwoorden er van mij werden verwacht, laat staan nu. Ik ontdek dat ik bij de opdrachten ook een formulekaart heb gekregen, omdat het niet gaat om het onthóúden van de formules, maar om het tóépassen ervan. Het ínzícht. Och Heer, ging het maar om het onthouden, en niet om het inzicht!
Lukraak kies ik een paar opties van de kaart, waarmee ik berekeningen maak, zodat er in ieder geval iéts met getallen op papier staat. Ik ben nog driftig aan het schrijven en strepen, als de docent ineens voor mijn neus staat. “De tijd is voorbij, inleveren!” Ik voel een hysterische huilbui opkomen. Hier ga ik genadeloos voor zakken, ik zal al die kloteboeken wéér moeten opgraven, opnieuw avondenlang met mijn vader naar die reken-abracadabra moeten kijken, vechtend tegen woede en machteloosheid…
Met een wild kloppend hart en een verstijfd lijf schrik ik wakker. Toen ik op mijn achttiende, gedrogeerd door homeopathische placebomiddelen, examen deed, had ik niet kunnen bevroeden dat ik daar veertien jaar later nóg terugkerende nachtmerries over zou hebben. Ik vrees helaas dat ik levenslang heb: mijn moeder bekende dat ze deze wiskunde-droom op haar vierenzestigste nog regelmatig heeft…
Bron afbeelding: www.compfight.com