BLOG / Mijlpaal

A. en ik gingen in ondertrouw. Een bijzonder moment, al waren we gewaarschuwd voor een administratief tafereel aan een klinisch loket. Toch zouden wij deze mijlpaal eens even flink gaan koesteren.

We vertrokken op tijd naar het gemeentehuis, A. met een goed humeur, ik met een opkomende hormonale hoofdpijn en bijbehorend kort lontje. Aangekomen waren we meteen aan de beurt. Het bleek inderdaad eerder bureaucratisch dan romantisch te zijn, maar toch, hiermee waren we een officiële stap dichter bij ons ja-woord!

Dat moesten we vieren, dus gingen we ergens lunchen. Onderweg naar het eetcafé merkte A. op dat hij mij een datum met vrienden had laten prikken, maar dat hij bij nader inzien zelf helemaal niet kon. Dit was nu de derde keer dat ik met zijn instemming iets plande, waarna bleek dat hij een andere afspraak was vergeten. Hulpeloos keek hij me aan. “Maar ik denk dan altijd, dat jij wel in mijn agenda controleert of ik ook écht kan…?”

Mokkend en ruziënd aten we onze feestelijke lunch. Ik was toch zeker niet zijn moeder, die alles voor hem bij ging zitten houden. Moest ik ons hele huwelijk lang zijn agenda beheren? Hij maakte deze afspraken voortaan maar zelf, ik bemoeide me er niet meer mee. Zwijgend reden we door naar onze volgende huwelijksstop, de notaris, die wel begreep waarom we op huwelijkse voorwaarden wilden trouwen.

Na de notaris reisden we af naar het familievakantiehuisje in het bos, om een weekend uit te puffen van al het geregel. We installeerden ons genoeglijk op de bank. We lachten om de dieren die voorbij kwamen op National Geographic. We lachten om elkaar. ’s Ochtends werden we uitgeslapen en vrolijk wakker, met het vooruitzicht van een heel weekend samen niksen voor de boeg.

Ik keek naar mijn verloofde, die uitermate tevreden zijn ontbijt op zat te smikkelen. En ik besefte voor de zoveelste keer dat momenten om te koesteren vaak niet ontstaan als het moet, maar juist op de momenten ervoor of erna.

Bron afbeelding: www.compfight.com