BLOG / Afscheid
En dan is het ineens zover. We moeten afscheid van elkaar nemen, E530 en ik. Vorig jaar verdween mijn trouwe 06-nummer al uit mijn leven, omdat ik zo stom was om bij mijn abonnementenwissel niet tijdig aan te geven dat ik haar niet kwijt wilde. De helpdesk was genadeloos, ik was gewoon te laat, ik had haar laten gaan. Terwijl we zóveel hadden meegemaakt samen.
Hetzelfde geldt voor E530 en mij. Wat er ook gebeurde: ze was er. Als ik blij was, verdrietig, boos, of gewoon maar wat wilde ouwehoeren. Als een gesprek uren duurde raakte ze soms wat oververhit van de inspanning, maar E530 hield kranig vol. Soms stortte ze even in, maar ze kwam er altijd weer bovenop. Zelfs als ze keihard van de fiets op de asfaltweg kletterde of een glas cola over zich heen kreeg, bleef ze ongedeerd.
E530 was getuige van ontmoetingen met nieuwe vrienden, vriendinnen, leuke mannen. Ze was erbij toen liefdes opbloeiden en ook toen ze weer vervlogen. Soms had ik even helemaal genoeg van E530. Dan liet een leuke man niet zo snel iets van zich horen als ik wilde. Maar E530 kennende was het uitblijven van een sms-signaal haar manier om mij te laten weten dat de man in kwestie misschien toch niet zo leuk was als hij leek.
De laatste tijd ging het niet zo goed met E530. Ze kon het allemaal niet meer aan, had haar buik vol van alle sms’jes, foto’s en andere bestanden. Steeds vaker gaf ze het op en was ze compleet afwezig. En steeds vaker ontstond er een ruis als ik haar bij een gesprek probeerde te betrekken.
Het was tijd om haar met rust te laten. Zodoende kwam gisteren SHG-U900 in mijn leven. U900 is niet zo rond en vrolijk als E530. En waar E530 simpel maar duidelijk was, is U900 lang van stof en gecompliceerd. Bovendien geeft hij al een kick als je hem alleen maar aanraakt, terwijl E530 maar al te goed begreep dat ze pas actie moest ondernemen wanneer je haar een indringende duw gaf.
Ongeduldig ligt U900 te wachten tot hij kennis mag maken met mijn SIM-kaart. E530 staart me droevig aan. Haar oranje laklaag is overal bekrast en op de toetsen zijn de letters niet meer zichtbaar. Mijn lieve, lieve E530, ze was er altijd voor me.
Behalve als het tijd was om op te hangen. In de winkel bleek ik namelijk de klantgroepstatus ‘top’ te hebben. Wat zoiets betekent als: ‘Mevrouw C. belt zo debiel abnormaal veel dat alle Telfort-medewerkers in NL dankzij haar elk jaar vijf weken langer naar de Malediven kunnen.’ Dat heeft E530 me nooit verteld en ze heeft me er ook nooit tegen beschermd. Dat pakt een zakelijk, pragmatisch type als de U900 vast een stuk beter aan.
Ik verwijder mijn SIM-kaart. Langzaam wordt het zwart voor E530’s ogen.
(bron afbeelding: www.compfight.com)